گرانش زمین سبب می‌شود که از دیدگاه ما، ماه گرد خودش نچرخد. بنابراین ما همیشه یک سوی ماه را می‌توانیم ببینیم. آنچه می‌بینیم، بخش‌های خاکستری که بدان‌ها دریاهای ماه گفته می‌شود، و بیشتر از هسته آهنی ماه هستند، که از زیر پوسته سیلیکاتیِ روشن‌تر هویدا شده‌اند. چرایی آن، باز هم گرانش زمین است.

دیگر سوی ماه بخش‌های خاکستری چندانی به چشم نمی‌آید. به جای آن پوسته سیلیکاتی و دهانه‌های برخوردی را می‌توان دید. بی‌گمان  آن سوی ماه برخوردهای بیشتری را به خود دیده. زیرا سنگ‌های آسمانی که به میانه زمین و ماه راه یافته‌اند، بیشتر به زمین برخورد نموده‌اند.

داستان‌هایی درباره پشت ماه و درون آن گفته می‌شود. از جمله اینکه سازه‌هایی پشت ماه هست! یا ماه توخالی است! می‌توانید ببینید که درست نیست.

تصویر از ماهواره‌ای است که به فراسوی ماه رفته است.

گردآوری و نگارش: ایرج صفایی

⚠️بازنشر مطالب این وبسایت ممنوع است⚠️