در ایران باستان بر این باور بودند که چهار عنصر اصلی یعنی آب، خاک، باد و آتش نباید آلوده شود. از آنجا که مردگان را آلوده می‌دانستند. کالبد آنها را زیر خاک نمی‌کردند. مبادا خاک و به‌ویژه آب‌های زیرزمینی آلوده شود. بی‌گمان از همه‌گیری بیماری‌هایی همچون وبا هم آگاه بوده‌اند. از این روی کالبد مردگان را بر فراز کوه می‌گذاشتند. تا پرندگان مردارخوار و به‌ویژه پرنده هُما، گوشت و بخش زیادی از استخوان‌ها را بخورد. آنچه برجای می‌ماند در چاله‌ای می‌ریختند که بدان اُستودان یا همان استخوان-دان می‌گویند. برای آنکه حیوان‌های مردارخوار همچون شغال و کفتار به کالبد دسترسی نداشته باشند، پیرامون آن را دیواری بلند و گِرد می‌افراشتند. در اینجا کمان ماه برفراز استودان کرمان را می‌توانید ببینید که توسط ایرج صفایی، مسئول رسدخانه (رصدخانه) دانشگاه کاشان تصویربرداری شده است. تصویر دوم همان نما با اندک نوری بیشتر است. تصویر سوم نمای بیرونی و تصویر چهارم نمای درونی یکی از دو استودان کرمان را نشان می‌دهد.