دنباله‌دار پونز-بروکس (12P/Pons–Brooks) با دوره مداری 71 سال، نخستین بار در سال 1812 توسط ژان لوئیس پونز کشف شد. دوباره در سال 1883 توسط ویلیام رابرت بروکس هم دیده شد. پیش‌بینی می‌شود دوم اردیبهشت 1403 برابر با 21 آوریل 2024 در نزدیک‌ترین فاصله مداری خود نسبت به خورشید برسد. در این زمان قدر ظاهری آن نزدیک به 4 می‌رسد. بنابراین در بهار 1403 به‌ویژه شب‌های پایان فروردین و آغاز اردیبهشت، بهترین زمان برای دیدن آن است. قطر هسته این دنباله‌دار 30 کیلومتر برآورد می‌شود.

این دنباله‌دار اکنون در پیکر آسمانی بره (به تازی صورت فلکی حمل) دیده می‌شود و در شب‌های آینده به سوی پیکر آسمانی گاو (به تازی صورت فلکی ثور)  می‌رود. از آنجا که در این شب‌ها پس از غروب خورشید، ستاره رونده هرمزد (به تازی سیاره مشتری) در این بخش از آسمان است، راهنمای بسیار خوبی برای یافتن دنباله‌دار است.

در زیر تصویر زیر جایگاه دنباله‌دار را در نقشه آسمان بر پایه گاهشماری میلادی می‌توانید ببینید:

نگارش: ایرج صفایی