ستاره سهیل، دومین ستاره درخشان آسمان پس از ستاره شباهنگ است. به گمان برخی در اوستا با نام سَدویس آمده است. در استان‌های شمالی ایران و بسیاری از کشورهای آسیا و تمامی اروپا نمی‌توان این ستاره را دید. در بخش‌های مرکزی و جنوب ایران در شب‌های پایانی پائیز و ابتدای زمستان برای یک تا چند ساعت این ستاره درخشان را در لبه افق می‌توان دید. هرچه به مناطق جنوبی‌تر برویم مدت زمان مشاهده آن بیشتر و زاویه ارتفاع آن نسبت به افق ببشتر می‌شود. اگر لبه افق با کوه، ساختمان یا درخت بسته شده باشد و یا آلودگی نوری زیاد باشد، دیگر این ستاره را نمی‌توان دید. از این روی در ایران به کسی که کمتر دیده می‌شود، ستاره سهیل می‌گویند. بهترین روش برای پیدا کردن آن در بین ستارگان، با بهره‌گیری از پیکر آسمانی شکارچی و ستاره شباهنگ است. تصویر زیر در شامگاه یکشنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۹ توسط ایرج صفایی مسئول رصدخانه دانشگاه کاشان تصویربرداری شده است.