دنباله دار پن استارز در 27 اردیبهشت 1391 (17 می 2012 ) توسط تلسکوپ رصدخانه پن استارز در هاوایی کشف شد. این دنباله دار در اواخر سال 1392 و اوایل 1393 در آسمان شامگاهی به درخشندگی خوبی رسید. با عبور این دنباله دار از صورت فلکی شیر(یا اسد) و فاصله گرفتن آن از خورشید در آسمان صبحگاهی دوباره علاقمندان را به سوی خود جذب می کند. این دنباله دار در روزهای نخست شهریور از فاصله حدود 10 درجه ای پایین سیاره هرمزد و از بین دو صورت فلکی خرچنگ( یا سرطان) و مار آبی عبور کرده و به سوی صورت فلکی تکشاخ پیش می رود. قدر ظاهری این دنباله دار اندکی بیش از 6 است بنابراین در آسمان کاملا تاریک با تلسکوپهای کوچک و حتی دوربین دوچشمی نیز قابل مشاهده است. با گذشت زمان اندکی درخشانتر می شود و می توان با چشم غیر مسلح این دنباله دار را در آسمان مشاهده نمود. این دنباله دار در حال حاضر کمتر از دو واحد نجومی از زمین فاصله دارد.



دنباله دارها اجرام کوچکی هستند که از لایه های بیرومی منظومه خورشیدی به سوی مرکز آن رانده شده و معمولا بر روی مدار بیضی کشیده به دور خورشید می چرند. هسته مرکزی این اجرام قطری تا چند کیلومتر داشته و عمدتا از جنس یخ گازهای مختلف مانند هیدروژن، آمونیاک و بخار آب تشکیل شده اند که مقداری غبار و سنگ ریزه در داخل یخ محبوس شده است. در هنگاهی که این اجرام در مدار خود به خورشید نزدیک می شوند، اندکی از یخ ها بخار شده و به همراه گرد و غبار و ذرات شن و سنگ ریزه، دم این دنباله دارهار را تشکیل می دهند. با نزدیک شدن به خورشید از یک طرف فاصله دنباله دار نسبت به ناظران زمینی کمتر شده و از طرفی تراکم مواد تشکیل دهنده دم با تبخیر یخهای دنباله دار افزایش می یابد. بنابراین درخشانتر شده و فرصت مناسبتری برای رصد این اجرام فراهم می شود.
دنباله دارها اجرامی میلیونها برابر کوچکتر از زمین هستند. در صورتی که ستارگان دارای جرمی میلیونها برابر زمین هستند. بنابراین نباید آنها را ستاره دنباله دار نامید. اما از زمان باستان که به سیارات نیز نام ستاره رونده داده می شده هنوز به اشتباه دنباله دارها را ستاره دنباله دار می گویند.